आमचा "मुरारबाजी" पुरंदरावर लढत होता. 'दिलेरंखानाशी' छातीझुंज घेत होता. वाऱ्यावर भिरभिरणारी त्याची "नजर' आणि विजेसारखी चमकणारी त्याची "तलवारं" बघता बघता साऱ्या यौवनांना सर्रा सर्रा सर्रा कापून काढत होती.
त्या 'दिलेरंखानानं' तेज बघितलं...
"अरे! रुको, रुको, रुको ये मुर्रार रुक!"..."अरे! इतनी ताकद, इतना
जिगरंबाज...क्यूँ,,क्यूँ,,क
तो अपनी जान क्यूँ गवाँ रहा हैं, आओ हमारे पास जहागीर देंगे बादशाह!
आणि कडाडला मुर्रार...
"अरे! माझ्या राजानं मला काय कमी केलंय म्हणून येऊ तुझ्याकडं...!"
अखेरं "मुर्रार" पडला, "मुर्रार" सारखा धुरंदर गेला..."राजांचा पुरंदर वाचला"
अरे! जिथं पोरं "जगण्यासाठी" उभा केली जातात,
तिथं पोरं खूप लवकर "मरंतात "...
आणि जिथं पोरं "मरण्यासाठी" तयारं केली जातात,
तिथं पोरं "मेली तरी पूरून उरंतात"
"हा महाराष्ट्राचा इतिहास आहे"
!!! जय भवानी जय शिवाजी !!!
!!! जय महाराष्ट्र !!!
No comments:
Post a Comment